از پشت پنجره اخرین واگن قطار به بیرون نگاه می کنم . دو ریل خط اهن را می بینم که ان ها هم

باسرعت ثابتی از زیر قطار خارج شده و هر یک به راه خود ادامه می روند. البته خوب که نگاه می کنم

می بینم که این دو خط دردور دست به یکدیگر میرستد اما می دانم که این خطای باصره من است و دو

موازی هیچ گاه با هم تلاقی نمی کنند. ادم ها هم همین طورند. بسیاری از ادم ها هستند که در همه

عمر کنار هم حرکت می کنند ولی هرگز به هم نمی رسندنه افکارشان و نه احساساتشان هرگز هیچ

نقطه تلاقی نمی یابند. اصلا برای دیدن یافتن و یا احتمالا درک یکدیگر کنجکاوی نمی کنند.